Maart-april-mei 2018

Aaahhh. Een nieuwe blogpost! Spannend! Wat heb ik in maart en april zoal allemaal gedaan? Welke fantastische reizen heb ik gemaakt? Welke ongelofelijke interculturele ervaringen heb ik meegemaakt? 

Laat me beginnen met te zeggen dat ik in maart en april een normaal Paraguayaans leventje geleid heb. Naar school gaan in de voormiddag, terere drinken en dingen doen met mijn gastbroers in de namiddag. Het was dus helemaal niet zo avontuurlijk of speciaal. Wat niet betekent dat ik er niet van genoten heb! 

In mijn allereerste blogpost heb ik reeds uitgebreid geschreven over naar school gaan in Paraguay. Daar wou ik deze keer nog even op terugkomen: 

Educatie is belangrijk. Educatie zorgt voor intelligente mensen en investeert in een goede toekomst. In Paraguay geeft de staat amper subsidies aan de scholen. Gevolg? Onderbetaalde leerkrachten, gebrek aan schoolmaterialen en in het algemeen gewoon een “domme” bevolking. Begrijp me nier verkeerd: de mensen zijn hier niet dom! Verre van zelfs. Ze hebben voldoende capaciteiten en het ontbreekt hen absoluut niet aan intelligentie. Ze krijgen gewoon niet de kans om hun intelligentie te ontwikkelen doordat hun overheid niet investeert in educatie. 

School is hier chaos. Mensen eten, drinken, schreeuwen, zingen en praten door elkaar heen terwijl de leerkracht tevergeefs moeite doet de klas tot rust te brengen. Ze slaan met hun vuisten op de tafel en om een of andere reden roepen ze altijd superluid. Het typische zuiderse temperament is zeer merkbaar. Ik ben altijd blij als de leerkracht erin slaagt om stilte in de klas te krijgen, gewoon omdat iedereen dan echt luistert en we eindelijk eens les hebben. Educatie is belangrijk, op wat voor niveau dan ook. Stay in school kids. (Nodige nuancering: Uiteraard zijn niet alle lessen even erg en geven sommige leerkrachten echt wel fatsoenlijk les. Het is niet allemaal even slecht, zo blijkt uit onderstaande voorbeelden! )

Over school gesproken, deze afgelopen maanden heb ik -bijna- elke week een les Guaraní gehad! Ik begrijp al enkele woorden en kan al een supersupersuperbasisgesprek voeren, dus ik kan toch al iets. Ze hebben me een bundel gegeven met vaak voorkomende uitdrukkingen, kleine dialoogjes en de grammatica. Hieronder wat meer informatie. Want ik praat steeds maar over dat Guaraní maar hoe klinkt dat eigenlijk? 

De eerste zaken die men je leert in een vreemde taal, zijn de scheldwoorden. Zaken zoals: “Nderakoré, Japiro, tembo’aka’ en nog zoveel meer kleurrijke woordenschat maken deel uit van het dagelijks vocabulaire van mijn klasgenoten. (Voor een accurate vertaling moet je Paraguay bezoeken. Er zit niks anders op..) 

Ik spreek eigenlijk nauwelijks Guaraní en echt veel versta ik er ook niet van. Hieronder een deel van mijn zeer beperkte woordenschat Guaraní: 

Che: ik, mijn

Nde: jij, jouw

Che kp: mijn vriend

Mba’e?: wat?

Mba’éichapa?: Hoe gaat het? 

Mba’japo?: Wat doe je? 

Ipora: goed

Ro’y: koud

Haku: warm

Heterei: heel lekker 

Mbarakaja: kat 

Jagua: hond 

Ru: vader 

Sy. Moeder

Moõ?: Waar?

Ndaikuaai: ik weet het niet.

Kaigue: lui, moe. 

Ndetavy!: jij bent gek! 

Mba’éichapa nde rera? Wat is jouw naam?

Cherera Wout. Mijn naam is Wout.

Moõpa reiko? Waar woon je?

Che aiko Quiindy pe. Ik woon in Quiindy.

Mba’éichapa ndepyhareve?

(Hoe was jouw ochtend?)

Chepyhareve ipora. Ha nde?

(Mijn ochtend was goed! En de jouwe?)

Chepyhareve ipora avei!

(Mijn ochtend was ook goed!)

Mijn Spaans is al vrij goed. Ik hou ervan om te pas en te onpas een woordje Guaraní ertussen te steken, zoals een echte Paraguayaan dat doet.. en ik hoop in mijn laatste maanden hier nog zoveel mogelijk van de twee talen te kunnen leren! 

Paraguayanen hechten veel belang aan hun geschiedenis  en daarom zijn we in april met school naar een theaterstuk gaan kijken, een monoloog vanuit het standpunt van 

 “José Gaspar Rodríguez de Francia”, een historische figuur. Hij was een voorvechter van de Paraguayaanse onafhankelijkheid en tevens eerste dictator van Paraguay. Zijn gezicht staat hier op de geldbiljetten. De Paraguayanen van vandaag kijken naar hem met een genuanceerde blik: aan de ene kant stond hij voor onafhankelijkheid en vrijheid en was hij voor een Paraguay zonder invloed van de Spaanse kolonisten. Maar aan de andere kant was hij een dictator, een despoot die mensen martelde en het volk zijn wil oplegde.

Dat is het zowat, denk ik! Met mij gaat alles goed en ik ga de komende maanden nog heel hard van Paraguay genieten! Oh, eind april ben ik tijdens het verlengd weekend nog eens naar Encarnacion geweest! Het was super! Relaxen op het strand! Prachtige natuurlandschappen bekijken! Ik en mijn 2 gastbroers konden weer rekenen op de Belgen in Capitan Miranda om ons hartelijk te ontvangen voor 4 dagen. Geweldige mensen! Eerder in april ontvingen ze een koppel, een Belg en een Nederlander, die met de fiets van Zuid-Amerika op weg waren naar Canada! (Canada! Al fietsend? Waanzin!) Dit koppel houdt een mooie blog bij van al hun wilde fietsavonturen. (Beter geschreven en regelmatiger geüpdatet dan de mijne...) Dus voor de nieuwsgierigen: 

http://weleaf.nl/nl/fietsen-in-paraguay/ (Over Paraguay en Capitan Miranda) 

http://weleaf.nl/nl/frickelo/(Over de familie Frickelo, bij wie ik al drie keer terechtkon tijdens mijn verblijf in Capitan Miranda)

Bedankt om te lezen! Nog anderhalve maand genieten en dan kom ik weer thuis! Dingen die ik zeker nog gedaan wil hebben voor ik wegga, zijn het bezoeken van die coole watervallen in Brazilië. (“Iguazu falls” als ik me niet vergis?) en misschien nog een laatste keer de Belgen in Encarnacion bezoeken. De volgende blog zal waarschijnlijk dan ook de laatste zijn. (Of misschien schrijf ik er daarna nog eentje, als een soort  epiloog, een soort nabeschouwing. Ik hou jullie op de hoogte!) 

Wat het gebrek aan foto’s betreft: rustig blijven. Tranquilo kp. Ik zit wat in de knoop met mijn gsm en  ICloud account maar zodra ik dat uitgedokterd heb, zet ik alle foto’s meteen op Facebook. 

Tot de volgende! 

Wacht.. Blijf nog even verder lezen! Ik was van plan mijn blog begin mei te uploaden maar om een of andere reden heb ik dat een maand uitgesteld en is het nu al eind mei... Korte samenvatting van mei:

Na weken hitte (30 graden en meer!) begon de herfst eindelijk aan zijn intocht en veranderde het weer drastisch. Veel regen en heel koud! (Momenteel is het in België warmer dan in Paraguay..) Gelukkig is het vooral ‘s morgens en ‘s avonds koud en schijnt in de middag het zonnetje terug! 

In mei vierden ze hier ook hun onafhankelijkheid door het geven van een optocht door Quiindy: cheerleaders, trommels, vlaggen: het was feest in Paraguay! Uiteraard deed ook ik mee!

Eén van de voorbije weken kregen we ook een lezing van een gastspreker over seks, geslacht en liefde. De lezing op zich viel nog mee: buiten vrij conservatieve opmerkingen over transgenders, sprak de gastspreker over anticonceptie en SOA’s. Na de lezing kregen we een boekje mee. In dat boekje stonden zeer conservatieve opvattingen over oa homoseksualiteit en abortus. Na helemaal gewoon te zijn geworden aan Paraguay en haar cultuur, stuitte ik hier even op een muur. Het was even een reminder dat, hoewel ik hier bijna een jaar woon, ik nog altijd in een andere cultuur zit, waar opvattingen over bepaalde zaken anders zijn. 

Even een kleine anekdote uit een van mijn taekwondolessen: sinds deze week is er nieuw meisje, afkomstig uit Argentinië. Het is grappig om te zien hoe de anderen haar plagen omwille van haar gekke accent en het feit dat ze geen woord Guaraní sprak/verstond. Ik voelde me een beetje trots. Helemaal in het begin was ik een beetje zoals dat meisje: het was moeilijk om iedereen te verstaan met al dat Jopara dat er gesproken werd. We zijn 10 maanden verder en hoewel ik nooit vloeiend Jopara zal spreken, voel ik me toch al veel meer op mijn gemak dan in het begin en kan ik meer verstaan dan bijvoorbeeld iemand van Argentinië. 

Goed, dat was de blog. Nu sluit ik echt af! Bedankt om te lezen allemaal! Ik weet dat ik niet heel veel van mij laat horen maar geen nieuws is goed nieuws, toch? De volgende keer dat ik schrijf, zit ik waarschijnlijk terug in België en hoop ik eindelijk eens wat foto’s te tonen. De laatste blogpost zal een soort mega-epiloog/evaluatie zijn, alsook een verslag van mijn laatste maand in Paraguay. 

Tranquilo che kp’s!

Tot de volgende!

Februari 2018

Bloglezers aller landen, verenigt u! De tijd is aangebroken voor een gloednieuw blogleesding! Ja, deze keer is het in het blauw... Vraag me niet waarom, just go with the flow...

Wat heb ik zoal te vertellen? Wel, na 3 maanden vakantie is het schooljaar terug begonnen! Ik heb mijn vakantie in stijl afgesloten door samen met 2 van mijn broers en mijn gastmoeder een blitzbezoek te doen aan Encarnacion. We hebben Nueva Alborada bezocht. Prachtige plek! Ik heb er door de lucht gefietst en als de hipster in spé die ik ben, foto's genomen van wijze boscitaten. De resultaten van deze onderneming zijn terug te vinden op mijn Instagram en Facebook.
Tijdens de laatste weken van de vakantie, toen ik op een zonnige namiddag aan het afkoelen was in een rivier, vertelde mijn jongste gastbroer me over de mythes van de Guaraní-indianen, de oorspronkelijke inheemse bevolking van Paraguay. Die verhalen zijn zo cool! Echt fascinerend! De verhalen die hij me vertelde, gingen over de 7 vervloekte kinderen van Tau en Kerana. Tau was een kwaadaardige geest. Kerana was een jong Guaraní-meisje. Tau verkrachtte Kerana en hun kinderen werden vervloekt door de godin Arasy. Ik ga niet alles hier vertellen want ik wil eerst nog wat meer research doen. Wikipedia bevat vrij veel informatie over deze mythes maar het is altijd beter om verschillende bronnen te hebben voor je iets schrijft. Sommige dingen zijn echter te cool om niet te vertellen! Het zevende vervloekte kind heet Luison en is een monsterlijke menswolf! Hij hangt rond bij kerkhoven, eet lijken en volgens sommigen ook kippenkak(?). Van alle legendes is deze degene waar de mensen momenteel nog het hardst in geloven. Mijn broer vertelde me over verschillende mensen in Quiindy die Luison al gezien hadden. Een weerzinwekkend iets, transformerend tot een soort mens-wolf hybride. Interessant feitje: het park waaraan mijn huis gelegen is, was ooit een kerkhof. De schoonmoeder van mijn gastmoeder woonde hier toen en zij beweert hem ooit gezien te hebben. Mijn huis was vroeger een hospitaal en toen mijn gastmoeder hier kwam wonen, geloofde men dat hier geesten ronddwaalde van dode baby's. Ze heeft een priester doen komen om dit huis te reinigen en de geesten te verdrijven. Gelukkig maar.. Een ander vervloekt kind is Kurupi. Hij is de god van seks en vruchtbaarheid. Kurupi heeft een gigantische penis die werkelijk zo groot is dat hij hem als een riem rond zijn middel bindt. Ja, dat las u correct. Een god met een piemelriem. Fascinerend toch? Minder fascinerend is het voor jonge Guaraní-vrouwen, die moeten oppassen voor de constante verkrachtingen door Kurupi. Dan is er nog el Pombero. Hij is geen kind van Tau en Kerena maar gewoon een kwaadaardige geest die 's nachts rondhangt in bossen. Hij is klein en harig en valt mensen lastig en blijkbaar verkracht ook hij vrouwen. Er is echter een manier om hem te doen stoppen met zijn wandaden: je moet hem bier, tabak of honing geven en dan houdt hij op. Sommigen zeggen dat hij jou dan ook zou helpen de volgende keer dat je problemen hebt. Wie wil er nu geen kwade bosgeest als vriend? Ik hoop dat jullie deze verhalen even interessant vinden als ik? Uiteraard verschillen deze verhalen afhankelijk van de persoon die ze vertelt. De indianen hadden een mondelinge cultuur en bij elke hervertelling verandert het verhaal. Daarom dat ik eerder al zei dat ik zoveel mogelijke verschillende bronnen wil raadplegen. Internet, boeken en mondelinge versies. Ik ben zelfs van plan terug op bezoek te gaan bij de indianen en hen te over deze mythes te vragen. Zij weten er immers het meeste over. Dus verwacht in de nabije toekomst een blogbericht waarin ik dieper op deze verhalen inga! (Trouwens! Zoek eens een foto van Kurupi op. Zijn enorme penisgordel is uiterst lachwekkend..) Woendag 21 februari begon het nieuwe schooljaar. Ik ben van school veranderd om nieuwe mensen te leren kennen en ook omdat mijn richting in mijn vorige school mij niet echt lag. (Economie.. Brrr..) Dit nieuwe schooljaar studeer ik sociale wetenschappen en ga ik elk dag van 7 tot 12 naar school. In mijn vorige school zat ik met 9 andere mensen in de klas. Nu zijn het er 33(!). Een enorm verschil dus. Hoe ga ik ooit alle namen vanbuiten leren?! Een ander belangrijke nuancering bij het vergelijken van de 2 scholen is dat ik voor de vakantie bijlage nog niet zo goed Spaans sprak als nu! De communicatie ging toen dus iets minder vlotter als nu. De eerste schooldag bestond uit 3 dingen: - Waterspelletjes! - Met z'n allen rondrijden door Quiindy op een brandweerwagen! - 'S avonds een feestje om het nieuwe schooljaar te vieren. De 2de schooldag was vandaag en meer dan de helft van mijn klasgenoten is niet komen opdagen wegens het alom bekende "kater"-fenomeen. Veel hebben we niet gedaan. Alleen wat gepraat met de leerkrachten. Tja, wat doe je als het merendeel van de klas er niet is? Mijn klasgenoten zijn vriendelijk en ik hoop in de komende weken snel nieuwe vrienden te maken! Misschien even een #SpaansUpdate voor de geïnteresseerden. (Ja, een hashtags. Kwestie van mijn generatie deze blog te doen lezen) Mijn Spaans is, zoals ik eerder al schreef, echt veel beter dan voor de vakantie. Dit is uiteraard vrij logisch. "Je leert een taal door ze te spreken, Wout.. Je moet niet verbaasd zijn dat je 3 maanden later beter Spaans kunt spreken." Ik ben niet verbaasd, ik ben gewoon trots op mezelf. #FuckBescheidenheid "En uw Guaraní??" Tranquiiilo che kp! Daar werk ik aan! Op mijn nieuwe school heb ik Guaraní als een vak, iets wat mijn vorige school niet had. Hopelijk kan ik hierdoor mijn tot nu toe vrij beperkte vocabulaire wat uitbreiden. Eens denken.. Nog iets te zeggen? Eigenlijk niet. Alles gaat goed met me. Mijn gastgezin is geweldig. Ik amuseer me hier kapot. (Mede dankzij dat Kurupi-verhaal. Een piemelriem!! Hoe verzinnen ze het?!) Als er mensen op dit momenteel twijfelen over wat ze willen doen met hun leven, raad ik hen een jaar in een ander land aan. Je verliest er niks mee en leert immens veel over de wereld en de mensen. Feitje: ooit gaan we allemaal dood. Vrij luguber, ik weet het. Zorg gewoon dat je als het zover is, geen spijt heb van alle coole dingen die je niet deed. #WijsheidMetWout Verwacht jullie de volgende maanden aan meer blogdingen! Onder andere over de mythes van de indianen omdat ik die echt immens interessant vind! Als je vragen hebt, stel ze gerust! Bedankt om dit te lezen! Veel liefde vanuit Paraguay a.k.a "de hemel™ op aarde"!

Oktober-Januari (2017-2018)

Ah, eindelijk nog eens een blog-ding! Hoera! Jullie waren ongetwijfeld vol spanning aan het wachten.. Wat heb ik deze afgelopen 2(of 3? Geen idee..) maanden weer allemaal uitgespookt in Paraguay? Een iets verstandiger iemand zou een lijstje maken voor hij begint met schrijven. Ik echter niet: deze blog vormt zich organisch: ik denk na, herinner me iets en schrijf het op. Dus bij deze, zonder meer gezever: mijn 2^de blogbericht!

Eerst en vooral zou ik nog eens willen uitdrukken hoe enorm gastvrij en vriendelijk Paraguayanen zijn! Iedereen helpt mekaar hier en iedereen is altijd overal welkom. Ze mogen dan niet zoveel geld hebben maar wat ze hebben, delen ze met je. Ze zeggen dat wij, Europeanen, “frio” zijn, “koud”. En ik moet zeggen dat ik ze geen ongelijk kan geven. In vergelijking met hen zijn wij vrij gesloten. Hier begroet men elkaar op straat en is het niet abnormaal dat volstrekt vreemden een praatje slaan met elkaar. In België lijken we sociaal contact met vreemden te vermijden. Op straat en in het openbaar vervoer negeren we elkaar. Ik ben geen hypocriet: zelf moest ik het hier in het begin een beetje wennen die openheid. Intussen ben ik echter gewend aan de conversaties op straat en het begroeten van onbekenden. Uiteraard hangt dit ook af van de omgeving: ik leef in een klein stadje maar ik kan me voorstellen dat men in een grote stad zoals Ascuncion dat niet doet aangezien er daar veel meer mensen rondwandelen. Stel je eens voor dat je daar allemaal hallo tegen moet zeggen? Je zou misschien tegen slechts enkele mensen iets kunnen zeggen maar dat zou dan weer discriminatie zijn tegenover die mensen waartegen je dan niks zegt.. Sorry, ik dwaal af. Al zijn dit soort vertakkingen een belangrijk onderdeel van deze blog. Een interculturele ervaring die je filosofisch doet nadenken over het al dan niet begroeten van vreemden op straat! Heerlijk!

Misschien zou ik ook een kleine update moeten geven over mijn Spaans? Oh, wacht! Ik ben iets belangrijks aan het vergeten: ik ben van gastgezin veranderd! ‘Wout, hoe kun je nu je blog inleiden met gezaag over vreemden op straat in plaats van ons te vertellen over dat nieuwe gastgezin van je?’ Ook dat, mijn beste lezer, is een deel van deze blog. Kwestie van de spanningsboog een beetje hoog te houden. Oké! Een nieuw gastgezin! Ik wil wel benadrukken dat ik geen ruzie ofzo gehad heb met mijn vorige gastgezin en dat ik daar in vrede weggegaan ben. Maak u dus geen zorgen! Mijn nieuwe gastgezin bestaat uit een moeder, 3 broers en een zus. Ze spreken Spaans en Guarani en ze zijn heel vriendelijk! Mijn jongste broer(12) is mij aan het leren koken. (Ja, ik kan niet koken. Nog niet..) Hij is mij ook Guarani aan het leren. In ruil daarvoor leer ik hem Engels. Guarani is en blijft zo moeilijk! Ik leer iets, ik spreek het uit, ik schrijf het op en vergeet het daarna direct. Ik kan ook echt niks verstaan! Meestal klinkt het alsof de persoon in kwestie een hersenbloeding krijgt en tracht woorden te vormen die er niet zijn. Ze spreken het ook allemaal zo snel uit en soms in combinatie met Spaanse woorden. Toch ben ik vastberaden om aan het einde van mijn uitwisseling zowel Spaans als Guarani – min of meer - vloeiend te kunnen spreken!

Ik ben heel blij met mijn nieuwe gastgezin en ik wacht op de dag dat ik Guarani met hen zal kunnen spreken! Mijn Spaans is trouwens al heel wat verbeterd, hoor ik van veel mensen. Soms moet ik nog wat naar woorden zoeken of verkracht ik vervoegingen maar over het algemeen ben ik wel blij met mijn huidige spreekniveau!

De zomervakantie is hier volop bezig. Het schooljaar is eind november afgelopen en nu hebben alle leerlingen (ongeveer) 3 maanden vakantie! Wat ga ik eigenlijk doen met mijn 3 maanden vakantie? Goede vraag! Ik ben van plan om meer van Paraguay te zien. Het enige vervoersmiddel dat ik ter mijn beschikking heb zijn de bussen die tussen de verschillende steden rijden. Een korte indruk van hoe het er in zo’n bus aan toegaat:

Het is superwarm. De bus zit vol met mensen, de airconditioning(als die er al is) lijkt maar half te werken. De bus stopt om de zoveel keer om nieuwe mensen op te pikken en rijdt daarna weer door met soms de deur nog open. De onmiskenbare geur van opeengestapelde, zwetende mensen is aanwezig. Verkopers met frisdrank en chipa stappen op en af de bus. Ze prijzen hun koopwaren door middel van monotone benoeming van het desbetreffende product. Een man geeft een uitleg over tandhygiëne en tracht de busreizigers een of ander wondermiddel aan te smeren. De bus stopt nog een keer, mensen stappen uit of in en er ontstaat een kleine opstopping aan de ingang van de bus. Heel even lijkt de bus te overstromen met zweet. De opstopping raakt opgelost en de bus rijdt weer verder.

Disclaimer: bovenstaand tekstje is een vrij dramatische impressie, gebaseerd op slechts 1 busreis. Ik moet nuanceren: niet elke busreis is zo. Soms is er wel degelijk airconditioning en als je heel vroeg een bus neemt, zit er niet zoveel volk op en is het ook niet zo warm. De verkopers zijn echter wel steeds aanwezig, vooral op bussen die rondrijden in de grote steden.

Wat ga ik nog allemaal doen deze vakantie? Wandelen, de natuur rond mijn dorp verkennen, (hopelijk) de nieuwe star wars in de cinema gaan zien, lezen, dingen doen met mijn gastgezin en in het algemeen genieten van de ervaring! Oh, en niet te vergeten: Kerstmis en Nieuwjaar vieren!

Misschien een ander interessant feitje: terwijl België geplaagd wordt door sneeuw en ijs, zit ik me hier elke dag dood te zweten. Een gemiddelde temperatuur van wel 30 graden! Jammer genoeg is er niet elke dag water en zaken zoals douchen/kleren wassen/afwassen moeten dan wachten tot ’s avonds… (al is er soms zelfs ’s avonds geen water!) Wanneer er wel water is, maken we daar uiteraard uitgebreid gebruik van: we hebben achter ons huis een klein zwembadje opgesteld waar we toevlucht zoeken als de zon ons bijna doet smelten. De zomer is echter nog niet aangebroken en iedereen zegt dat het dan pas ècht warm wordt. Hoe ga ik dat ooit overleven?! Summer’s coming…

In de zomer is er in Quiindy niet veel te doen. Sommigen gaan op reis maar niet iedereen heeft genoeg geld om dat te doen. Omwille van het gebrek aan activiteiten hangen veel jongeren maar wat rond of zitten ze bij vrienden thuis om daar niks te doen. De warmte stimuleert mensen ook niet echt om iets actief te gaan doen. Ik ga nog altijd naar de taekwondolessen en binnenkort is er een galabal om het einde van het schooljaar te vieren. 'Ik ben ook bezig met het plannen van een reis naar Encarnacion in januari.' Hopelijk kan ik mijn vakantie gevuld krijgen.

Voor ik deze blog afrond, nog even wat gedachten over de interculturele veranderingen die ik ondergaan ben: Er zijn zaken waar ik in het begin aan moest wennen maar waar ik nu geen moeite meer mee heb. ‘Wat dan zoal, Wout?’ Uitstekende vraag. Tijd is in Paraguay een vrij relatief concept. Als iets begint om 8 u, komt iedereen pas aan om 9 en begint het eigenlijk pas om half 10. In het begin was ik overal mooi op tijd. Dat heb ik intussen al opgegeven: IEDEREEN. IS. ALTIJD. TE. LAAT. Als niemand ooit op tijd is, waarom zou ik dan nog moeite doen? Ik heb mij helemaal aangepast aan dit vreemde culturele aspect en probeer overal minstens een kwartier te laat te komen. Ik vind het ook niet meer frustrerend: het is altijd warm en jezelf opjagen is nergens voor nodig. Je leeft van dag  tot dag en je neemt de dingen zoals ze komen. Het lijkt alsof ik het einde van een soort spirituele zoektocht bereikt heb. En ik ben hier nog maar 4 maanden…

Een andere observatie gaat over het volgen van regels. In mijn dorp rijden 12-jarigen rond met een brommer. Soms rijden ze zelfs voorbij het politiebureau waar agenten op hun gemak wat rondhangen. Wat doet de politie als ze dit zien? Niks! Ze zeggen er zelfs niks van. Het lijkt erop dat die wet door het hele dorp collectief genegeerd wordt. Normaal gezien moet ook iedereen een helm dragen tijdens het motorrijden. Het spreekt voor zich dat bijna niemand zich aan die regel houdt. Wat zeg je? Een rijbewijs? Niet nodig! Sommigen mensen hebben een auto en rijden rond in het dorp zonder enige vorm van rijbewijs. Ik zou de statistieken van verkeersongevallen in Quiindy wel eens willen zien..

Tenslotte wil ik nog even iets zeggen over politiek: binnenkort zijn het verkiezingen. Partijen maken reclame door middel van affiches en auto’s met luide muziek. (Op een ochtend heb ik hetzelfde propagandanummer wel 50 keer gehoord!) Helaas is alles qua politiek hier nogal corrupt. Partijen betalen mensen om op hen te stemmen. Geld verdwijnt op magische wijze in de zakken van de regeringsleiders terwijl veel gezinnen het financieel heel moeilijk hebben. Het enige dat ik kan doen, is afkeurend toekijken en hopen dat het ooit verandert…

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

‘WOUT! WAAR ZIJN DE FOTO’S??? GE HAD HET BELOOFD!’

Tranquilo che kp! Speciaal om jullie een inkijk te bieden tijdens deze fantastische ervaring, heb ik een Instagram-account aangemaakt! ‘w.liefhooghe’ is mijn gebruikersnaam. Hier laat ik mijn innerlijke hipsterfotograaf los en experimenteer ik met filters en hashtags. Ja, voorlopig staat er slechts 1 foto op, maar geduld is een schone zaak! Binnenkort zal ik meer foto’s posten en zal ik waarschijnlijk ook op Facebook wat foto’s droppen.

Hopelijk hebben jullie genoten van mijn 2^de blogpost en kan ik een beetje fatsoenlijk weergeven hoe ik het hier ervaar? Ik zal proberen mijn blog iets regelmatiger te updaten en jullie op tijd te voorzien van het nodige beeldmateriaal.

Wat kan u nog verwachten? (Als ik er zin in heb.. Tranquilo..)

·         Een blog-dinges over de recente geschiedenis van Paraguay

·         Een blog-dinges over het overheerlijke eten hier

·         Een blog-dinges over politiek en financiële dingen(nog niet zeker)

·         Een blog-dinges over Guarani

·         …

Bedankt om al mijn woorden te lezen! Tot de volgende blogdinges!

 Wacht! Wacht! Weet je nog dat ik zei dat ik ‘in januari een reis naar Encarnacion’ zou maken? Ja? Oké! Deze blog ben ik eind november ergens beginnen schrijven en nu januari al grotendeels voorbij is, heeft de realiteit mijn blog ingehaald.. Oeps! Dus voor ik officieel afsluit, hier een kort verslagje over mijn fantastische reis naar Encarnacion.

Eerst en vooral: enorm bedankt aan de familie Frickelo en aanverwanten! Dankzij hen heb ik deze reis kunnen maken en ik ben nog maar eens getuige geweest van de typische Paraguayaanse gastvrijheid! Het deed deugd om nog eens wat Nederlands te praten! Al heb ik mijn Spaans ook onderhouden en heb ik zelfs enkele nieuwe woordjes Guarani geleerd! Mba’teko? Jaryi!

‘Wat zei je daar, Wout? Heb jij Nederlands gepraat? IN PARAGUAY?!’

Jawel! In Encarnacion en omstreken wonen veel buitenlanders! Duitsers, Brazilianen, Russen, Japanners, Oekraïners en ja hoor: ook Belgen! Toen de Duitsers en Japanners voor het eerst naar hier kwamen, kregen zij van de regering grote stukken landbouwgrond om te bewerken. De grond in de streek van Encarnacion is trouwens een stuk vruchtbaarder dan in de rest van Paraguay. Ook de Belgen kregen stukken grond. In Capitan Miranda, een dorpje dichtbij Encarnacion, leeft een groepje Belgen waarbij ik gedurende drie weken te gast was. Het deed deugd om terug eens wat Nederlands te kunnen praten en frietjes te eten! Uiteraard werd ook veel tereré gedronken. Het is tenslotte nog steeds Paraguay..

Wat ik zoal gedaan heb gedurende mijn verblijf ginder? 

• ·         De prachtige natuur van de streek Itapua verkend! Encarnacion ligt bij de Parana, een rivier die een natuurlijke grens vormt met Argentinië. We hebben Ayolas bezocht, een stad bij de Parana waar veel vissers naartoe gaan om hun geluk te beproeven op de rivier. We hebben er ook de Yacyretádam bezocht, de op 1 na grootste dam van Zuid-Amerika. Zeer indrukwekkend!
• 
  
• ·         Eén dag zijn we de Parana overgestoken en hebben we Posadas bezocht, een stad in Argentinië die tegenover Encarnacion ligt. Ondanks de hitte was het leuk om eens ergens anders te zijn en om dat gekke Argentijnse accent eens te horen.
• 
  
• ·         In Jesus en Trinidad bevinden zich ruïnes van Jezuïetenkloosters. Deze bouwwerken worden als werelderfgoed beschouwd. Hoe ik anders dan eens een kijkje te gaan nemen? Ruïnes herinneren me er steeds aan dat het leven nooit oneindig is en dat de huizen waarin wij wonen ooit misschien wel eens ruïnes zouden kunnen worden.. Een vrolijke gedachte? Niet echt, nee. Maar een reden meer  om van het leven genieten  nu we nog kunnen! (Een beetje filosofie in de blog! Moet kunnen!)
• 
  
• ·         Ik ben op bezoek geweest bij een indianengemeenschap! Ja! Indianen! Uiteraard is de oorspronkelijke bevolking hier mee met zijn tijd en is er contact met de rest van Paraguay. Hun huizen waren gemaakt van hout en een soort modder(denk ik?) en het was echt mooi om te zien hoe men puur door de natuur te gebruiken die huisjes had gemaakt! Ook de taal fascineerde me! Zij spreken eigenlijk nog iets anders dan het Guarani dat de gewone bevolking spreekt. Onder elkaar hanteren zij een soort eigen taaltje, een variant op het Guarani. Gelukkig kon ik met mijn “uitermate vlotte Guarani-skills” een “helder en vlot gesprek met ze voeren”.. (verder dan ‘alles goed?’ kwam ik niet…)
• 
  
• ·         De Belgen in Capitan Miranda hebben een ‘Belgische club’. Voor mensen die ooit naar ‘Reizen Waes’ gekeken hebben: Tom Waes is hier ook op bezoek geweest. In dit gebouw komen de Belgen om de zoveel tijd samen om bij te praten en koffie te drinken. Het was een leuke namiddag met heel wat interessante nieuwe mensen!

Oké! Dat was het dan! Mijn 2^de blogpost! Ik heb mijn Instagram-account reeds vermeld en normaal gezien heb ik dit aan mijn Facebook verbonden en moet elke foto die ik op Instagram plaats vanaf nu ook op Facebook opduiken! Het zijn misschien niet veel foto’s en ik sta er weinig op maarrrr het zijn foto’s! Ik ben mijn belofte(zie vorige blogding) nagekomen! Ik heb nog tot half februari vakantie en ik ben van plan hier en daar nog wat uitstapjes te ondernemen dus ik hou jullie zeker op de hoogte! 

Nogmaals bedankt om mijn knotsgekke en doldwaze avonturen hier in Zuid-Amerika te volgen! Het kan goed zijn dat de volgende blogpost pas over 100 jaar online komt! Alvast mijn excuses!

Tot de volgende blogpostdinges! 

Augustus-September 2017

Ik weet het. Bijna 2 maanden in Paraguay en niks van zich laten weten! Geen foto’s, geen statusupdates, niks! Schandalig is het!

Ik zal mijn best doen om mijn verblijf in Paraguay gedurende de voorbije 2 maanden zo goed mogelijk weer te geven!

Misschien eerst iets van introductie geven? Ik ben Wout Liefhooghe en ik verblijf vanaf augustus 2017 tot begin juli 2018 in Paraguay met AFS, een organisatie die interculturele uitwisselingen organiseert. Ik volg hier het schoolprogramma. Dat wilt dus zeggen dat ik hier een jaar les volg in een middelbare school. Genoeg introductie? Ik denk het wel! 

3 augustus: D-Day. Met een grote valies vol met kleren en een hoofd vol verwachtingen nam ik afscheid van mijn gezin en vertrok ik naar Paraguay. Het was een lange vlucht: van Zaventem naar Madrid, van Madrid naar Sao Paulo en van Sao Paulo naar Ascuncion, de hoofdstad van Paraguay. Gelukkig moest ik deze vermoeiende vliegreis niet alleen doorstaan en was er een hele groep andere Belgen mee die net zoals ik het onbekende gingen trotseren!

Na veel vliegen en wachten en terug vliegen,  kwamen we eindelijk aan in Ascuncion. De plaatselijke AFS-vrijwilligers stonden er ons op te wachten en brachten ons naar het welkomstkamp. Dit was een weekend waarop we met alle AFS’ers samenkwamen alvorens te beginnen aan het grote avontuur. Ik heb er heel veel mensen leren kennen van allerlei soorten landen: Italianen, Duitsers, Amerikanen, Polen, … Het doel van dat weekend was om ons in te leiden in de Paraguayaanse cultuur. We kregen workshops over enkele sociale gebruiken in Paraguay en over Guaraní, naast Spaans één van de officiële talen van Paraguay. Het weekend vloog voorbij en het was geweldig leuk en interessant om meer te horen over de cultuur waar we gedurende een jaar zouden ingedompeld worden!

Ik spreek van een weekend maar in werkelijkheid was het maar 1 dag. Op vrijdag 4 augustus kwamen we aan en op zondag 6 augustus was het al tijd om onze gastgezinnen te ontmoeten. Samen met 2 Italiaanse meisjes zou ik een jaar doorbrengen in Quiindy. (wordt uitgesproken als "Kie-ien-du").  Het is een klein dorpje op het platteland en ligt op 2 á 3 uur rijden van de hoofdstad. Mijn gastgezin bestaat uit 2 mensen: Mijn 18-jaar oudere gastbroer Silvio en zijn moeder. De eerste ontmoeting met Silvio verliep nogal ongemakkelijk: hoewel ik al 2 jaar Spaans had gehad op school, was ik totaal niet voorbereid op het razendsnelle Spaans hier in Paraguay. Heel veel kon ik niet zeggen en Engels spreken had geen zin. Gelukkig waren de Italiaanse meisjes bereid om te vertalen voor mij: hun Spaans was immers al veel beter dan dat van mij. Of ik de taal nu sprak of niet: het avontuur was begonnen! In een vrij oud busje reden we naar Quiindy. Onderweg was ik soms bang dat het uit elkaar zou vallen en dat mijn avontuur zou eindigen op de autostrade. Gelukkig was dat niet het geval en bereikten we levend en wel Quiindy.

Eenmaal aangekomen in mijn nieuwe huis stelde Silvio me voor aan zijn moeder. Tijdens een jaar in het buitenland kom je voor veel verrassingen te staan. De grootste verrassing die ik hier al meegemaakt heb, was het ontmoeten van mijn gastmoeder: ze spreekt alleen Guarani en ze verstaat geen woord Spaans.

Paraguay heeft twee talen: Spaans(hier ook wel "Castellano" genoemd) en Guaraní(de taal van de oorspronkelijke indianenbevolking).
In de grote steden spreekt iedereen meestal Spaans en wordt Guaraní niet zo veel gebruikt. Op het platteland, waar ik woon, wordt er heel veel Guaraní gesproken en beschouwt men Spaans als een taal voor formele aangelegenheden. In de klas praten de leerkrachten Spaans tegen de leerlingen en onderling praten de leerlingen afwisselend Guaraní en Spaans. Al praten ze eigenlijk niet het echte Guaraní maar jopará, een mix tussen de twee talen. Wanneer mijn gastmoeder spreekt, hoor ik echter zelden een woord Spaans en is het merendeel van wat ze zegt in Guaraní.

“Maar Wout.. Als jullie elkaar niet kunnen verstaan, hoe is er dan ooit communicatie mogelijk?” Vragen jullie zich waarschijnlijk af. Goede vraag! In het begin was het zeer moeilijk. Mijn gastbroer, die tolk speelde, moet ’s namiddags en ’s avonds werken. Wanneer ik thuis kom van school, is hij aan het werken. Dat betekent dus dat ik het merendeel van mijn avonden met de moeder thuis zit. De gastmoeder is al vrij oud en beetje verward en ze praat tegen mij alsof ik een geboren en getogen Paraguayaan ben die Guarani vlot verstaat en spreekt. Ze gebruikt geen gebaren wanneer ze spreekt en doet ook niet echt moeite om trager of om in korte zinnen te spreken. In de eerste maanden heeft dit al tot zeer bizarre situaties geleid… (Voor de geïnteresseerden, contacteer mij wanneer ik terug in België ben en ik vertel u in geuren en kleuren over mijn doldwaze avonturen met mijn gastmoeder..)

Mijn reactie wanneer ik een stortvloed aan Guarani in mijn gezicht krijg:

Ik glimlach en ik zeg “si!”

Oh shit, dat was niet het juiste antwoord.

Ik glimlach weer.

Ik blijf haar aankijken tot ze de kamer verlaat.

(Soms vertelt ze iets en dan lacht ze. Dus dan is het blijkbaar grappig dus dan lach ik mee, hoewel ik geen idee heb van wat ze aan het zeggen is. Hi-la-risch!)

  Momenteel is het linguïstisch conflict al een beetje verbeterd. De zinnen die ze elke dag zegt, versta ik min of meer. Zaken zoals ‘Kom eten!’ of ‘Wil je meer eten?’ (Ja, onze “gesprekken” gaan vaak over eten..) Ik begrijp nog altijd niks van het meeste dat ze zegt maar hopelijk komt daar in de volgende maanden snel verandering in.

Mijn eerste week in Quiindy was direct al een drukke week. Het was Expo de La Pelota! Festival van de bal! Ballen-expo! Quiindy staat namelijk bekend om de productie van lederen voetballen. Wanneer je het dorp binnenrijdt, zie je aan de rand van de weg heel veel ballenverkopers staan. De expo was ook bedoeld om één of andere heilige te vieren(San Lorenzo, geloof ik..) “Wout, zo’n ballenfestival, wat houdt dat eigenlijk in?” Wederom een uitstekende vraag! De expo bestond uit verschillende standjes die dingen verkochten zoals eten en kunstwerkjes. Mijn klas had ook een standje waar ze hun minibedrijfjes voorstelden en eten zoals pizza’s en zoete dingen verkochten. Er was ook een hondenverkiezing en verschillende optredens van bands. Mijn eerste week bracht ik nauwelijks op school door: ik ging naar school, zat 10 minuten in het klaslokaal tot één van mijn klasgenoten vroeg of we naar de expo mochten gaan. Het antwoord was altijd “ja”, dus zaten we elke dag op de expo in de zon tereré te drinken. “Huh? Tereré? Oh, Wout, verlicht onze geesten met uw kennis!” Tereré is een koud drankje gemaakt met water en yerba mate(een soort kruid). Hier drinkt men het als hulpmiddel tegen de warmte maar ook als “excuus om sociaal te zijn”. tereré wordt gedronken uit een bekertje met een metalen rietje. Daar zit het kruid in. Er is ook een thermos met koud water. Het bekertje wordt doorgegeven en wordt telkens bijgevuld. Je bent dus verplicht het drankje te delen en je kunt niet zomaar op je eentje tereré zitten drinken. Er is ook een warme variant: maté. Dit wordt meer door oudere mensen gedronken. 

Mijn eerste week verliep dus vrij vlot. Qua communicatie liep het nog niet zo vlot: ik verstond amper iets van al dat snelle Spaans en het vreemde Guarani! Gelukkig is mijn Spaans intussen al heel wat verbeterd en heb ik al van een paar mensen te horen gekregen dat mijn Spaans verrassend goed is! Het kan ook niet anders: ik moet wel Spaans spreken. Engels wordt hier enkel gesproken door leerkrachten Engels en hun Latijns-Amerikaans accent is vrij hard aanwezig. Op school geven ze ook maar 1 uur Engels per week en in het laatste schooljaar geven ze niet eens Engels! Buiten Guarani en Spaans wordt er hier dus geen andere taal gesproken.

Ik zal jullie wat meer vertellen over mijn school. Want school hier valt niet te vergelijken met school in België. Bij het begin van elke schooldag verzamelen we bij het podium, allemaal mooi in schooluniform. Iedereen applaudisseert terwijl de vlag van Paraguay op het podium wordt gebracht. We bidden het Onze Vader en het Weesgegroet en daarna zingen we het lied van de school. Soms zingen we ook nog  een patriottistisch lied over Paraguay. Het ochtendritueel eindigt meestal met een lange speech van de directeur waar ik helaas maar weinig van versta aangezien het grootste deel in Guarani is. 

Het contrast tussen dit dagelijks ritueel van orde en respect enerzijds  en de lessen anderzijds kan niet groter zijn. De regering investeert zeer weinig in educatie hier in Paraguay. Privéscholen, die los staan van de overheid, hebben het meestal beter dan publieke scholen, die eigendom zijn van de staat. Ik ga naar zo’n publieke school. Mijn school heeft zeer weinig lesmateriaal ter beschikking: er zijn maar 3 schoolboeken per klas en 1 projector voor de hele school. Gelukkig is mijn school niet al te groot dus valt dat probleem nog mee. De leerkrachten worden ook veel te weinig betaald en moeten meestal op 2 of 3 verschillende scholen gaan werken om een degelijk loon te verdienen. Het niveau van de lessen is vrij laag en ook de mentaliteit van de mensen hier is enorm verschillend. Een voorbeeld, uit het leven gegrepen: gisteren regende het bijna de hele dag. Ik sta op om 6 u, maak mij klaar en wandel naar school want school begon om 7 u. Ik was de enige leerling van mijn klas die was komen opdagen. Mijn negen andere klasgenoten lagen allemaal nog in hun bed. In de namiddag kwamen er dan toch 3 opdagen…

Echt ‘regels’ lijken er ook niet te zijn: tijdens de les doet iedereen wat hij of zij wil. Muziek luisteren, praten, eten, drinken, naar buiten gaan en voetballen, … De leerkrachten lijken het allemaal niet zo erg te vinden en doen niet echt hun best om de aandacht van hun leerlingen te pakken te krijgen. Ik zit in een economische richting in het laatste jaar en ik heb vakken zoals boekhouden en financiële wetgeving. Allemaal dingen die nieuw zijn voor mij dus gelukkig is er toch nog iets interessants aan school…

Ik heb al gezegd dat ik een vrij kleine school had, dus vrienden maken is heel gemakkelijk. Iedereen kent iedereen! Wanneer ik iemand nieuw ontmoet, is het eerste gespreksonderwerp altijd mijn naam. ‘Wout’ blijkt niet zo’n makkelijke naam om uit te spreken hier in Paraguay. Verschillende varianten van mijn naam zijn zo ontstaan. “Woux, Wous, Wolt, etc.” Velen vragen ook of er een Spaanstalige versie van mijn naam is. Jammer genoeg is dat niet het geval en heeft iedereen zo’n een beetje zijn/haar eigen uitspraak voor mijn naam. Wanneer ik op school naar mijn klas wandel, hoor ik vaak echo’s van mislukte pogingen om mijn naam uit te spreken. Zeer raar. Iedereen is hier trouwens echt heel vriendelijk! Mensen begroeten elkaar op straat en zijn superbehulpzaam en gastvrij!

Eens kijken… Wat kan ik nog vertellen over 2 maanden Paraguay. De eerste maand was soms moeilijk aangezien qua communicatie niet altijd even eenvoudig was. Momenteel verloopt dat uiteraard iets makkelijker. Begin september was er ook het tweede AFS-weekend, bedoeld om onze ervaringen met elkaar te delen en eventueel verdere tips te ontvangen voor het vervolg van de uitwisseling. Het deed deugd om de anderen nog eens terug te zien en om onze wilde verhalen te kunnen uitwisselen! Misschien is dit ook het goede moment om het even over Quiindy te hebben. Veel AFS-studenten leven hier in de grote steden: Ascuncion, Ciudad Del Este, Lambaré, enz. In zulke steden is er wat vrije tijd betreft zeer veel te doen. Fuiven, sportclubs, concerten, shopping centra, bioscopen, … Hier op het platteland is dat echter niet het geval. De mensen zijn hier iets armer en er is niet zoveel geld om te investeren in zulke dingen. Er zijn enkele speeltuintjes en er is een polyvalente zaal waar regelmatige feesten of evenementen van bepaalde organisaties worden georganiseerd. Verder is hier niet echt iets te doen. Er is geen vaste ontmoetingsplek voor jongeren en veel horeca zie je hier niet. De winkels zijn heel klein en zijn soms gesitueerd in iemands woonkamer of keuken. Uiteraard zijn er hier ook zaken die ze in die grote steden dan weer niet hebben! Natuur! Zoveel natuur! Riviertjes, grote weiden, bossen! Niet zo ver van hier is er een stad waar er een soort rots of berg ofzoiets gesitueerd is. We zijn die gaan beklimmen en het uitzicht is fenomenaal! De mensen hier hebben niet veel maar ze zijn blij met hetgeen dat ze hebben en ze dragen zorg voor familie en vrienden.

“En het weer, Wout? Elke dag chillen in de zon?!” Fout! Het klimaat in Paraguay is heel bizar! Het weer hier is enorm wisselvallig. Eén dag kan het bijvoorbeeld superhard regenen en fris zijn buiten terwijl het de dag nadien dan ontzettend warm kan zijn. Ventilators en airconditioning worden hier als heilig beschouwd! Momenteel is het lente en valt de warmte nog mee. (Of dat zeggen ze toch.. Elke keer dat de zon schijnt, zweet ik me kapot..) Maar iedereen praat vol angst over de zomer. Want in de zomer is het hier ondragelijk, zegt men! De kans zit er dus dik in dat ik ga smelten deze zomer. (Ah, de seizoenen zijn hier trouwens omgedraaid. De winter is hier net afgelopen. Al heb ik niet veel gemerkt van die winter.)

Ik ben niet echt een religieus type. De meeste Paraguayanen zijn dat wel. Sommigen zijn daar heel fanatiek in en gaan elke week naar de kerk en bidden elke dag. Anderen geloven ‘gewoon’, zonder naar de kerk te gaan. Onlangs heb ik de plaatselijke priester ontmoet. Bij ons zijn priesters –meestal- oude mannen. De priester van hier was echter een zeer joviale jongeman die zeer spontaan begon te praten over België en over vrienden die hij had in Namen. Ik heb overigens niet echt een probleem met mensen die gelovig zijn. Al houden de mensen hier er door hun geloof enkele vrij conservatieve denkbeelden op na. Dingen zoals homoseksualiteit en abortus zijn worden hier als schandalig beschouwd! (Niet iedereen hier is van die mening maar de meerderheid wel) In mijn klas zit zelfs een tienermoeder! Tegenstrijdige denkbeelden zijn natuurlijk niet abnormaal tijdens een interculturele uitwisseling, dat weet ik ook. Die denkbeelden zijn er niet zomaar. Ze zijn producten van de geschiedenis en van de huidige maatschappij. Wist je dat Paraguay sinds 1989 een democratie is? Daarvoor was er dictator Alfredo Stroessner aan de macht. Momenteel is het land eigenlijk nog steeds in een overgangsfase. Hoewel er verschillende politieke partijen zijn en iedere burger mag gaan stemmen, is er nog niet helemaal sprake van een democratie. Politieke partijen betalen mensen namelijk om op hen te stemmen. “X-aantal Guarani(naast een taal ook de munteenheid hier) als je op mij stemt!” Als jij een arme Paraguayaan bent, wat zou jij doen? De prioriteiten van de overheid zijn ook niet echt in orde. Zoals ik eerder zei, trekt educatie hier op niks. Er is heel veel armoede en criminaliteit. Dat laatste zie je meer in grote steden maar het komt ook voor op het platteland. Paraguay was ooit eigenlijk een vrij groot land. Door een reeks oorlogen is het echter een groot deel van haar grondgebied kwijtgespeeld.

Voor ik deze blogpost afsluit, hier nog enkele kleine dingen die me plots te binnen schieten:

·         Zoveel honden! Straathonden overal! Zelfs op school lopen er constant honden rond op zoek naar eten.  Veel honden. Dat wou ik nog even kwijt.

·         Hier gebruiken ze brommers zoals wij fietsen gebruiken. “Ik moet even naar de winkel hier even verderop. Waar is mijn brommer?!” Fietsen wordt hier gezien als iets sportief.

·         Nog een kleine opmerking over de vrijetijdsbesteding hier: er zijn wel enkele dingen om te doen hier. Misschien overdrijf ik. Ik volg bijvoorbeeld 2 keer per week taekwondo-lessen in de polyvalente zaal. Hopelijk investeert Quiindy in de toekomst meer in zulke activiteiten. 

“Wow. Mooie blog, Wout! MAAR WAAR ZIJN DE FOTO’S???” Oké, ik geef toe: ik moet inderdaad meer foto’s trekken. Geen paniek! Ik beloof dat ik bij mijn volgend blogbericht heel veel foto’s zal toevoegen zodat jullie allemaal Paraguay kunnen ervaren door de magie van foto’s! Beloofd! Volgende keer zal ik ook iets meer uitweiden over de geschiedenis van Paraguay en over het eten. Bedankt om deze zeer ongestructureerde uiteenzetting van mijn verblijf hier te lezen! Hopelijk was dit een beetje interessant en hebben jullie eindelijk een antwoord op de vraag: “Wat doet Wout daar eigenlijk in Paraguay?” 

Tot de volgende keer!